دزړه په شاړه كرونده كې مې دهيلو سپرغۍ وكرلې ،
دښاپيرۍ په څڼو وځنګيدم . اودآرمان
مې دتيږو په ساړه ذهن كې، بيا
مينې په نوم، دتودې
په وينو ډيوې بلې كړلې . دزړه
په دښته كې مې، دشپې
سپيروشګو، دګلونو دپښوخاپونه ولټول . په
اودبادونو په شګلن بهيركې ،
دسرو غوټيو دمزار څلي ته ودريدم
اودخداى ټول كلى مې ،
چې شپه او ورځ پكې داوښكو بارانونه كيدل
په يوې اوښكې ،
په يوې وروستنۍ اوشكې ،
.پسې ولټاوه
چې دغمونو دڅپركي وروستۍ پاڼې ته وروستى ټكى شي
خوته به وايې چې وروستۍ اوښكه ،
شوه ، مرغۍ
هوا ته، او
.لاړه
* * *
، تبر شين شو دنارنجو په خاى كله چې باغ كې ،
دشنو ونو دمړينې افسانه ياده شوه، ماته
او زړه مې، وټوكيده ،
لوى شو ،
.بيرته ورژيده
، شو ټوټې ،ټوټې
پاڼې پاڼې شو ،
.دباغ په ونو وغوړيده
خبرومې په غوږ كې انګازې كولې : « چا » دكوم بې نومه، نا څرګنده
، شمال لګيږي كله چې ونې مري ،
، نرى نرى باران وريږي كله چې ونې مري ،
چيغو ژاړى، كله چې ونې مري، آسمان په چيغو
سيندونه ساه وركوى،
او چپه كېږي غرونه،
او بيا له كومه نا څرګنده ځايه،
يو لاس راوزي، چي رڼا خپروي،
يو لاس راوزي، چى بادونه تړي،
” يو لاس راوزي، چي له ډاره يې، د تبر خوله كي ژبه سوزي
خو ما كتل چې ونې مړې شوې،
ګلان ورژېدل
په شنو باغونو كې د تبر ترانه جاري شوه،
په وچوڅانګو د مرغيو ځالې ونړيدې،
اوخونړۍ سيلۍ په ټول كلى كې وچلېده
شمال ونه لګېده،
نرى نرى باران ونه وريده
غرونه ونه نړېدل،
سيندونو ساه ورنه كړه،
.او د اسمان له تكو شنو سترګو نه، يو څاڅكى ونه څڅېده
له ناڅرګنده ځايه،
د باغ په لوري لاس ونه غزيده،
د خداى په ټول كلي كې،
چا د زخمي نښترو سوې ساندې وانه وريدې،
چا د سېليو وزر ونه تاړه،
چا د تبر ژبه غوڅه نه كړه .
په ذهن كې دي . خبرې مې تر اوسه لا ” چا” خو د بې نومه ناڅرګنده
* * *
اوس لكه سټړي سرګردانه مرغه،
د باد په ورانو كنډوالو الوزم،
د باد په ورانو كنډوالو كې، مې د هيلو،
سره ګلان،
.لټوم
(۲۰۰۰)المان اپریل
دمینې شرط
ماته يادشي چې ته پيغله، زه زلمى وم
په رګوكې مو سكروټې ګرځيدلې
ټول وجود مو اور دمينې و،نيولى
له ليمو نه مو سپرغۍ پورته كيدلې
پسرلى و،
ټوله ښايسته وه، دنيا
دوږمې كاروان ،
شيندلي وو،
. عطرونه
دځوانۍ په ميو مست وو موږه دواړه
.له غمونو موخالي وو، زلمي زړونه
زه په مينه درنژدې شوم چې دې ښكل كړم،
دهوس په دنيا سم كړم قيامتونه
تا مې لاس په شونډو كيښود ،
:بيادې وويل
اول مې تور پيكي ته ، چې
سورګل ،
راوړه،
كړه دسوركو شونډو سرونه . بيامې ښكل
اوسورګل،
.زموږ دځوانې مينې، شرط شو
زه له هغې ورځې وروسته بيا تر اوسه ،
. سرګردانه په سروګلو پسې ګرځم
سمې لټومه، كله
كله،
غرونه،
كله دښتې اوميرې،
كله،
.باغونه
له هر چانه دسروګلوپته غواړم ،
.په سروګلوپسې لويې لارې نغاړم
نه مې ستا دپيكي ګل ،
چيرې،
پيداكه،
نه پوره مو دنيمګړې مينې ،
شرط،
شو
نه مې ښكل كړل ،
دسرو شونډو، ستا
سرونه
، سمسور شول نه
نښتيځلي،
.ارمانونه
(۱۳- ۸- ۱۹۹۵) آلمان
شاعر: صدیق کاوون توفاني
ترتیب کوونکی : عبدالقادر مسعود
Follow