غزل
لږیې ورووروغړوه خمارکاتــــــــــه دي
دشهیدارمان یادونه پرې پراتـــــــــه دي
لکه وچه ونه بس ولاړپه ځمکــــــــــــــه
مر ګ قبول کړه همداماته راخاتــــــه دي
په تیر شوي ژوند مې هیڅ خواږه ونه لید
ژوند دمینې هم سرښکته پریواتــــــه دي
ستا ښکلا یوازې زه نه یم تیرویستــــــی
سم دشمېره وس وتلي سم اتــــــه دي
چاویلي بې له مینې نوڅــــــــــــه ژوند وي؟
داپه لوې لاس سړیتوب ځینـــې واته دي
دسیرت هدف ناشونی راته ښـــــــــکاري
بې وزرو پاس هواته الواتــــــــــــه دي
دسلواغې۱۳ مه