هغه شعر
چې غني بابا ، بينوا صيب ته ديو ليک په ملتيا ليږلی و !
د زهیر شینواری څخه په مننی
بېنوا په هشنغر کي ستا يو ورور دلته اوسيږي
بير سری، پټي سترګي پټ پټ شونډو کي موسيږی
ستا قلم چي نولي اوښکې، د هغه سترګي ډکيږی
تا چي خپل درد په ژړا کړي هغه دلته وژړيږی
دلته ناست په هشنغرکي ستا يو يار دی په رښتيا
په خانانو کي يو خان ستا په شان دی بېنوا
خلک وايي لېونی دی عجيبه کوی کارونه
سره او سپين د ځانه ولي، چرته ګوری زېړ ګلونه
د شرابو جام په لاس کې، اوږده وايي حديثونه
کله غواړي په سجدو کي د الله نه شرابونه
ټول بې توله شان تلل کړي ،دمرګي او د دنيا
ويي که سترګي دمرګ نه وي، ژوند به نه وليدلی چا
ستا په شان د ده زړګی هم ،د هر خوار سره خوږيږی
په وجود يې څرمن نشته ، په بڅري اور سوزيږی
زړه ډک د ميو جام دی، که لږ ړقيږي نو تويږی
ته به وې وينه يې اور ده.، په لږ اور سره لمبه کيږی
ستا هر ټنګ سره هنګ وکي ،يو ستار دی بې بها
ته د نوی کندهار يې، دی د زوړ دی باشندا
ستا د هر سٌر سره يو شاتار ستا د رباب دی
نيم هوښيار نيم لېونی دی، يو زوړ شوی شان ګلاب دی
ازغي ډېر ښيست يې کم شو، وايي داسي انقلاب دی
ويې زه توپان يم سمندر يم و په دې څه که ژوند حباب دی
زماخاوره کي ډېر نو شته، تشه نه لري د اسا
نه غرور رنګ اوسرور يم سره رنګينه ژړا
ته چې کوم رنګ کي غوپه شې ،دی هم هغه رنګ کي رنګ شي
چې ته مست په اتڼ ورشې، دی ګنګروشي په شرنګ شرنګ شي
چي ته غم فرياد شروع کړې ،دی بې خوده لکه بنګ شي
چې ته توره کړې راپورته ،دی يو سر نرتوب په جنګ شي
بل د ده په شان به کوم ځای ځان له ور کړي را پيدا
يارانې له داسي يار، داسي بل د زړه اشنا
ستا په خوا کي چي کوم نور دی، ماکي هم هغه ځليږي
ستا د زړه چينه د رحم ،دلته رود دی بهيږي
ته چي وينې کوم خوبونه، زما سترګو کي غړيږی
ته چې زانګې په کوم ټال، په هغې غني زنګيږی
ببر سري سترګي ځانته خاندی او ژړيږی
کله ټنګ کله ټکور شي کله ساز کله ژړا
ګډو وډو کې يې لړلی غيرتونه فلسفه
ډېر څېزونه رب ور کړي چې ښاديږی پې دنيا
چي څۀ غواړې هغه نشته و ستا په شان دی بېنوا
Follow